Οι εμφράξεις είναι τα γνωστά σφραγίσματα. Χρησιμοποιούνται για να αποκαταστήσουν την μορφολογία των δοντιών που έχει καταστραφεί λόγω τερηδόνας, κατάγματος, αποτριβής κ.α. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν μαύρα σφραγίσματα από αμάλγαμα αλλά πλέον, με την εξέλιξη των σύνθετων ρητινών, τα λευκά σφραγίσματα έχουν κυριαρχήσει. Οι ρητίνες διαθέτουν χρωματολόγια τα οποία βοηθούν στο να προσομοιάζει εντελώς ένα λευκό σφράγισμα με το δόντι σε τέτοιο βαθμό που δεν ξεχωρίζει από αυτό και, για αυτόν ακριβώς το λόγο χρησιμοποιούνται και για αντικατάσταση παλιών εμφράξεων αμαλγάματος.

Το θετικό της αποκατάστασης με λευκά σφραγίσματα είναι ότι το υλικό συγκολλάται στο δόντι με μια αυστηρή διαδικασία. Ως εκ τούτου, τα λευκά σφραγίσματα γίνονται σχεδόν πάντα με χρήση ελαστικού απομονωτήρα.

Η διαδικασία συνήθως ξεκινά με τοπική αναισθησία στην περιοχή του δοντιού. Τοποθετείται ένα ειδικό λάστιχο το οποίο ονομάζεται «απομονωτήρας» και ξεχωρίζει την περιοχή στην οποία θα επέμβουμε από το υπόλοιπο στόμα. Ο απομονωτήρας είναι απαραίτητος για την προστασία τόσο του δοντιού που θα αποκατασταθεί όσο και των μαλακών μορίων (μάγουλα, γλώσσα) γύρω από αυτό. Στη συνέχεια αφαιρείται η τερηδόνα ή το παλιό σφράγισμα και, μετά από τον καθαρισμό της κοιλότητας, τοποθετείται ένας αδροποιητικός παράγοντας που θα προετοιμάσει την επιφάνεια του δοντιού να δεχτεί το υλικό του σφραγίσματος. Στη συνέχεια τοποθετείται ένας συγκολλητικός παράγοντας σε μια ή δυο φάσεις και φωτοπολυμερίζεται. Η ρητίνη τοποθετείται σε στρώσεις που δεν ξεπερνούν τα 2mm και φωτοπολυμερίζεται και αυτή. Ακολουθεί στη συνέχεια η ρύθμιση της σύγκλεισης και η λείανση και στίλβωση του σφραγίσματος. Οι εμφράξεις από σύνθετη ρητίνη εκτός από το αισθητικό πλεονέκτημα προσφέρουν αυξημένη αντοχή λόγω της συγκόλλησης που κάνουν με το δόντι, μικρότερη αποκοπή οδοντικής ουσίας για τον ίδιο λόγο, δυνατότητα επιδιόρθωσης τους καθώς και το γεγονός ότι ο ασθενής μπορεί να φάει αμέσως μετά.